Dinsdagochtend 10 uur, in een internetcafe te Xitang. Ik ben er inderdaad aangekomen. Vanochtend vroeg het stadje bekeken, is geweldig. En prettig, zo rustig nog; dit is vooral een dagtripjesbestemming van tourbusmensen vanuit Shanghai, die komen straks dus pas.De gisteren voorziene zestig kilometers bleken er in werkelijkheid tweeënnegentig te zijn. Net voor donker gisteravond arriveerde ik in het stadje. Toen was ik moe, en was me er even onvoldoende bewust van dat het dan lastig zoeken is naar een hotel. Ik zocht het aanbevolen hotel uit de reisgids. Na tweemaal vruchteloos vragen (Rough Guide van Shanghai en omgeving vermeldt geen chinese karakters bij zijn aanbevelingen, dus dat schiet niet op hier; Lonely Planet, waarvan ik de Chinagids bij me heb, doet dat overigens wel, dat werkt beter) en een half uur rondrijden werd ik aangesproken door een oudere heer (nouja, een paar jaar ouder dan ik, zie hieronder, hij heeft goed op mijn fiets gepast).
Hij wees op mij, vouwde toen zijn handen, plaatste die naast zijn hoofd, en boog hoofd en handen naar opzij. Ik begreep dat hij geen engels sprak, dat hij inschatte dat ik geen chinees sprak, en dat hij gebarentaalde dat ie een slaapplaats wist. Ik heb het meestal niet zo op ongevraagde hulp - die helpt vooral de helper - maar de man oogde vriendelijk en hij kwam wel op een heel goed moment. Ik stemde toe, en hij leidde me naar een werkelijk idyllische plek: een kamer met balkon, met uitzicht op het centrale kanaal en de grootste brug (alleen voetgangers en fietsers; autovrije dorpskern, of vooral: auto-onmogelijke dorpskern). Ongetwijfeld oneindig veel beter dan het keurige hotelletje uit de gids.
Dit dorp Xitang moet je je overigens voorstellen als een soort Giethoorn. (Trouwens, voor liefhebbers een gegoogelde link met fotoos van dit dorp, fotoos uploaden lukt ook hier niet goed, en dat blog van mij doet het ook hier niet, misschien heeft een van de honderdduizend chinese internetbewakingsambenaren in zijn overijverigheid om de Spelen te redden, voor de zekerheid alle blogs maar ontoegankelijk gemaakt; lastig voor een naïeve toerist als ik, maar voor chinezen maakt dat toch niks uit want die kunnen volledig anoniem om alle blokkeringen heen, iets van paard achter wagen spannen dus, die internetwachters).Ik had gisterochtend wel enige moeite om het inmiddels al zo vertrouwde Shanghai en het bijzonder gastvriendelijke hotelletje achter me te laten. Ik werd uitgezwaaid door het voltallige personeel (en dat is geen grapje hoor, ze hebben echt nog nooit zo'n buitenlander op zo'n blitse fiets gezien), met een door de hotelbaas zelf getekend plattegrondje voorzien van zijn bijschriften, om, hoe aandoenlijk, de boekhandel te kunnen vinden die betere roadmaps verkocht dan ik bij me had. Ik vond daar inderdaad twee geschikte kaarten. In uitsluitend het chinees. Met die kaarten ging ik op weg, na eindelijk een goede pomp te hebben gevonden om mijn band beter op te kunnen pompen dan met het noodpompje van de fiets zelf, en na geld te hebben gehaald, en onderwegboodschapjes zoals bananen en mueslireepjes te hebben ingeslagen.
De weg vinden met het kaartmateriaal dat ik nu heb, is een ware puzzeltocht, waar ik al een redelijke bedrevenheid in kreeg die eerste fietsdag. Ik kan nu nog uitsluitend naar bestemmingen gaan die (want immers ook in chinees schrift!) in de Lonely Planet staan. Dan op mijn in Nederland gekochte kaart (op grote schaal) opzoeken waar dat ongeveer moet liggen. Dan op de nauwkeurige chinese kaart uitpuzzelen waar die chinese lonely planet- tekentjes op die kaart te vinden zijn. Dat moet dan de plek zijn waar ik heen ga. Gister is het dus gelukt om zonder verkeerd rijden (het was per fiets domweg alleen verder dan per auto, waar de gids van uitging) hier te komen. Overigens had ik gister notabene tweederde van mijn tocht echt fietspad! Meestal uitstekend asfalt, soms goed beton. Maar naarmate ik verder van Shanghai afkwam nam de wegkwaliteit en het fietspadgehalte wel wat af. Raar was overigens dat de Shanghaidrukte vrij abrupt ophield. Van stadswijk met megaflats, via een laatste rijke suburb, ineens in akkerbouwgebieden.
Ik stop nu met tikken, want ik wil vandaag nog fietsen naar Wuzhen, weer zo'n waterstadje, als tussenstop op weg naar Hangzhou, een stad met 6 miljoen mensen, wel de 'mooiste stad van china' genoemd.
