Maar ik schold eigenlijk meer op mezelf dan op china. Iedereen behalve ik leek prima de weg te kunnen vinden in het massatoeristische Unesco world heritage berggebied Huang Shan (als je op die link klikt zie je trouwens ook dat ik me bevond op het rode puntje op de kaart, en dat is zo'n 1200 kilometer van aardbevings-epicentrum Chengdu; en nee, ik had tot aan de mailtjes uit nederland nog niets gemerkt of meegekregen van de beving, ik heb me via www.nu.nl even bijgeïnformeerd).
Klotechina, dus, maar niet heus. In mijn eentje op de fiets had ik ondanks alles steeds prima de weg weten te vinden, en nu snapte ik de wegwijsbordjes met keurige kaartjes en (ook) engelstalige opschriften niet. Op de bijbehorende toeristische gebiedskaart die ik had gekocht stond het allemaal heel anders, waren andere namen, en stonden veel minder bergtrap-paden dan in het echt. Kortom, ik keek er met mijn hollandse blik naar, en vond dat wat op de kaart staat ook precies moet overeenstemmen met de werkelijkheid. Maar de chinese werkelijkheid is vaak toch weer net even anders...'de kaart is niet het gebied'.... Die kaarten zijn een paar jaar geleden gedrukt, maar men is met een noodtempo beziggebleven met het bouwen van nieuwe bergtrappen om de enorme hordes busdagtoeristen te kunnen verwerken. Busdagtoeristen die in de loop van de dag (volstrekt alcoholloos) steeds uitbundiger en lawaaieriger werden, schoolreisjesuitgelatenheid van mensen die vandaag even uit het gelid mogen. Bovendien werd mijn innerlijke ergernis versterkt door het feit dat ik mezelf in eerste instantie veel moeier maakte met deze trappen dan ik me op deze fiets-rustdag had voorgenomen.
Ik wilde niet de gondel naar boven nemen, maar ging liever lopen. Dan hoefde ik niet een uur in de gondelrij met de (uitsluitend chinese!) bustoeristen. Maar in plaats van rustig te lopen speerde ik als een marathondiesel iedereen voorbij, en liep zelfs harder dan de deerniswekkende 'koelies' die voor een (ongetwijfeld) ellendig stukloontje ladingen van 50 kilo (zoals 2 zakken rijst met '25 kg' erop vermeld) aan een juk op hun schouders omhoogbrachten. Waarom tenminste die rijst niet met de gondel ging is natuurlijk volkomen bizar, zoals ik in gesprek met twee amerikaanse vrouwen vaststelde. Waarschijnlijk deed deden deze mannen dit al voordat de lift er was en werd hun werkgelegenheid beschermd, of zoiets, maar gezond kan het niet zijn om voortdurend op het dubbele van de hollandse arbo-maximumnorm te lopen zeulen.Op de tocht omhoog sprak ik nog meer mensen, en toen een gesprek een keer echt interessant werd bleef ik in het verstandigere rustiger tempo van de betreffende man, hoewel, deze chinese Daniel paste zich ook aan mij aan, we moesten voortdurend pauzeren om zijn vriendin en zijn zus weer te kunnen laten bijvoegen. Daniel sprak alleszins redelijk engels, en dat is heel wat anders dan het 'chinglish' waarmee veel anderen zich trachten naar mij verstaanbaar te maken. 'Chinglish' is overigens een bijzonder fenomeen in dit land, variërend van de nauwelijks verstaanbare uit het hoofd geleerde standaardzinnetjes van bedienend personeel, tot aan hilarische officiele opschriftbordjes zoals 'Pay attention to civilisation', en een hele serie prachtig mooie highway-verkeersborden van ANWB-allure met op 1 plek in de plaatsnaam een consequent verkeerd geschreven 'N' (schuine streepje andere kant op) terwijl de andere 'N'-en er wel allemaal goed op staan.
In de loop van het gesprek bracht de zeer communicatieve Daniel (verkoper van beroep, veel met buitenlanders van doen, en vermoedelijk dus daarom ook een europese naam erbij, zoals ik vaker heb ervaren) notabene zelf De Kwestie ter sprake, dat het zo goed was dat de overheid nu het gesprek aangaat met de Dalai Lama, en dat het zo jammer was dat het westen er niks van lijkt te begrijpen. Ik gaf hem iets van mijn visie mee, dat de dalai lama in de afgelopen jaren uitstekende marketing heeft gedaan in het westen en daarom veel sympathie heeft verworven, en dat communicatie nu juist het grote probleem is van de chinese overheid, waardoor het westen natuurlijk sentiment heeft richting de dappere 'david' en negativiteit naar de vreselijke 'goliath'. (Overigens, waar bemoeien we ons als weten toch in godsnaam mee. Hebben wij in ons 'ontwikkelde' europees unietje van 498 miljoen mensen niet genoeg aan bijvoorbeeld onze eigen basken, noordieren, srebrenicaverantwoordelijkheid, islamieten, roemeense&bulgaarse weeshuisproblemen, hitler&jodengeschiedenis, koloniale geschiedenis? Waarom willen wij een herontwakend ontwikkelingsland met 1300 miljoen mensen de les lezen in plaats van ze eerst open tegemoet te treden en zonodig dan nog eens te attenderen op een aantal 'verbeterpunten'?).Bovengekomen wilde ik weer op mezelf verder. We wisselden contactgegevens uit, wellicht zal ik broer Guus nog eens attenderen op deze Daniel, want ze zitten in dezelfde business...
De tijd schrijdt voort, zie ik, en ik wil ook nog fietsen!
Daarom puntsgewijs nog:
- Ik heb in totaal 25 km trap op- en afgelopen gister....
- Eten is een bijzonder fenomeen. Gisteravond had ik heerlijke kip. Maar het voetje van de kip, de tenen dus, heb ik toch maar op het bord laten liggen.
- Vandeweek was ik ergens waar de uitbaatster een eenvoudig alternatief voor de menukaart voor me had: uitkiezen in de keuken. Het sprak me allemaal niet erg aan, ik wees op iets dat op sperziebonen leek, en de mevrouw suggereerde me sterk om een bepaald vleesgerecht te nemen. Okee dan. Pas toen het me werd voorgezet rook en zag ik dat het in stukjes gesneden dunne darm was, met inhoud. Heb het maar laten staan.
- Eergister, zondag, fietste ik van Huang Sang City naar Tankou, waar ik dus nu twee dagen heb verbleven in dit hotel. In dit dorp voel ik me na twee dagen een klein beetje dorpsgenoot, jammer om weer te gaan....
- Ik fiets straks naar Xidi.
