Shanghai, 4/5 mei

In Shanghai! Ik ben dus goed aangekomen, heb jetlag al achter me liggen, en veel gezien en gedaan in deze stad. Gelopen, gemetrood, gefietst en geMalevd. Dat laatste had ik nog nooit meegemaakt: acht minuten in een magneettreintje, waarin het 30 kilometer aflegt en een topsnelheid van 431 kilometer per uur bereikt. Sensatie. Fietsen in deze stad voelt ook sensationeel trouwens. Sowieso het idee dat ik gister al, koud uit het vliegtuig, de verleiding om te gaan fietsen niet kon weerstaan en al fietsend zodoende voor mijn eigen idee gelijk behoorde tot de 21 miljoen inwoners van deze stad. Bekijks heb ik wel met mijn fiets. Vlinderstuur, groot, versnellingen, flitsende lak. Dat kennen ze hier niet. Het zijn hier allemaal van die aftandse versnellingloze barrels van chinese makelij (die van mij is dat ook vast, maar dan voor de export). Fietsen is hier voor de armen, dus wie zich ontworstelt fietst niet meer. Er rijden onnoemelijk veel nieuwige middenklasse auto's rond. En ook heel veel elektrische fietsen/brommers/scooters. Waar bij ons de 'spartamet' een bejaardending is, is elektrisch fietsen hier kennelijk helemaal hot. Metro is geweldig. Doodsimpel, supersnel, spotgoedkoop, schoon en comfortabel. Nationale feestweek nodigt alle chinezen uit hun landelijke toeristische highlights te bezoeken, bijzonder vermakelijk.

Die foto dus, dat is een gigantische reclameboot.... voeren er een stuk of acht van op en neer gister. Ze verzinnen wat.
Bedelen valt hier mee, een paar keer meegemaakt vandaag. Ik ben altijd gewend om dan 'nee' te zeggen, ik kan als simpel vakantieganger de sociale problemen van een land niet inschatten en goedmaken, en bovendien nodigt elke gulden aan een bedelaar weer nieuwe bedelarij uit. Mooie theorie, maar ik had het daar vandaag eenmaal lastig mee. "Money" zei de man nogal dwingend en wanhopig, "money for food", en hij wees nadrukkelijk op een kind van een jaar of drie, in de wandelwagen die hij voortduwde, een zichtbaar zwaar geestelijk gehandicapt kind. Ik zei nee, maar het zong nog wel een tijdje na in mijn achterhoofd. Biedt dit land geen faciliteiten voor ouders met gehandicapte kinderen (vast niet dus)? Hee, en dat was het enige gehandicapte kind dat ik vandaag en gister zag tussen de tienduizenden mensen die ik meemaakte - waar zijn de andere gehandicapte kinderen? Niet geboren of zoiets? In veel aspecten is dit een prachtig land, in veel aspecten ook ontwikkelingsland, en sommige dingen zijn totaal anders dan bij ons, zoals 'mensenrechten' dus.

In een galerie-complex gevestigd op een voormalig industrieterrein in de stad waren vrijpostige kunstwerken te zien. Dat mag, kennelijk.














Deze jongeman werd op het vliegveld van Dusseldorf door een vriendelijk gezinnetje aan mij toevertrouwd om door alle controles te loodsen. Hij was na een half jaar werk in duitsland op weg naar huis en sprak geen woord duits of engels.
Morgen ga ik echt fietsen! De stad uit, op weg naar een klein historisch 'waterstadje', gebouwd rond handelskanalen/kanaaltjes. Zestig kilometer verderop. Benieuwd of ik het kan vinden!....