Zóóó'n mooi fietsland....13/14/15 mei

Ik ben uitgefietst. Fiets en bagage staan al klaar om straks - met mij - in de bus terug naar Shanghai te gaan, waar ik na zes uurtjes bussen aan het begin van de avond zal arriveren, Ik heb zojuist telefonisch een extra nachtje (komende nacht dus) bijgeboekt in mijn vertrouwde hotelletje daar. De afgelopen dagen heb ik het 'rondje' door de bergen van Huangsuan afgemaakt. Dat begon met (eerder beschreven) mooie fietstocht vanaf Huangsuan Shi (='stad') naar Tangkou, en vanaf daar een dag lang een barre looptocht - trappen op en af, heeel veel treden, heeeeel veel..... mijn lijf doet er nog zeer van, waarschijnlijk combineerde het niet goed met het fietsen, had ik moeten rusten in plaats van nog meer activiteit, en vertaalt de overdaad aan prikkels zich ook voor een deel in fysieke weerstand. Overigens is dat allemaal geen probleem hoor.

Na de traploopdag ben ik vanaf Tangkou naar Hongcun gefietst (niet naar zusterdorpje Xidi, zoals ik eerder van plan was; Tongcun was dichterbij en leek vanuit de Lonely Planet- gids iets minder commercieel). Deze fietsrit was de kortste (36 km) maar vooral verreweg de mooiste van deze reis.

Prachtig berggebied, ongerepte gehuchtjes en dorpjes, veel rustig agrari"ende en fotogenieke lokale mensen, mooie asfaltweg en vrijwel geen verkeer. Dat maakte de twee verkeerstunnels van deze etappe dan ook wat minder eng... (ik had al eerder twee tunnels gehad, maar die nog maar niet beschreven terwijl ik nog met fietstocht bezig was - om jullie hartverzakkingen te besparen). De eerste van de twee tunnels op deze rit was 980 meter lang en was een beetje verlicht, de tweede 580 meter en totaal onverlicht.... Ik ben dan zelf zichtbaar voor onverhoopte auto's met met mijn halogeenachterlampje, maar vooral met de helgeelfluorescerende (regen)hoes die ik onderweg voortdurend om mijn achterbagage heb gespannen. De truuk bij zo'n tunnel is voor mij: goed kijken of de weg achter me een hele tijd autovrij is, diep ademhalen voor de adrenaline, dan hard de tunnel infietsen en hopen dat er geen (immers niet zichtbare) gaten in de weg of stenen op de weg liggen....

Is dus steeds goed gegaan. Aardig aan zo'n mooi rustig bergritje is dat het blijkbaar vervloeit met eerdere bergritervaringen (van lang geleden, want laatste fietsreis dateerde van toen ik dertig was). Ik betrapte me er een paar keer op dat ik bij het ontwaren van een groep huizen in de verte onwillekeurig dat dorp op europese wijze probeerde in te schatten op mogelijke aanwezigheid van winkeltje of horeca. Belangrijke indicator voor de omvang van zo'n gehuchtje/dorpje, en dus de kans op winkel oid., is dan het al of niet aanwezig zijn van een kerktoren. Oja, nee, uit de war, die hebben ze hier dus niet....


Na deze mooie rit was Hongcun eigenlijk niet zo interessant. Een historisch dorpje met een toeristisch concept zoals ik dat al eerder meemaakte: dorpskern afgesloten met toegangshek en kaartjesverkoper (80 Y, acht euro). En toch druk. Grappig was wel dat het vooral jongerendrukte betrof: het hele dorpje zat vol met honderden (duizenden?!) scholieren/studenten die op artclass-kamp waren, of ook wel writingclass. Ze maakten allemaal dezelfde schilderijtjes van het inderdaad wel schilderachtige dorpje met witte huisjes en karakteristieke daken en geveltjes. De meesten van hen waren gewoon normale pubers en jongeren, maar ook nogal wat oververwende stadsmeiden met dure telefoons en camera's en misplaatste hoge hakjes en feestjurkjes. Af en toe werd de irritatie van dorpsbewoners, die ongevraagd opgescheept zijn geraakt met het toerisme en de tekenjongeren, merkbaar en zichtbaar. Even dacht ik dat een wat verlopen dorpsmeneer een supernuffig meisje dat in de wasvijver van het dorp een vlekje uit haar jurkje probeerde weg te wassen, een zetje richting vijvertje zou krijgen. Jammergenoeg hield hij zich in...


De regio van deze dorpjes is nog niet zolang geleden pas ook voor overnachtingen beschikbaar gekomen voor buitenlanders. Lonely Planet stelt dat overnachten hier nog verboden zou zijn, maar andere reizigers die ik ontmoette hadden er al probleemloos overnacht, en nog een indicatie voor de versoepeling was de afwezigheid van personeel bij een soort voormalige grensovergang bij het binnengaan van deze county. Overnachten leverde dan ook geen probleem op, alleen bleken er slechts heeel eenvoudige accomodaties beschikbaar. En ik was weer een keer de totale attractie voor een vriendelijke hoteliersfamilie. Ochtendritje van gister was 70 kilometer, terug naar het begin van dit rondje: het hostel in Huangsuan City. Ik was blij weer naar dit vertrouwde plekje terug te kunnen gaan, was wat volgeraakt met steeds maar nieuwe indrukken en ook steeds maar dezelfde soort nieuwsgierigheidsbelangstelling die ik als buitenlander en zeker als buitenlander op de fiets, steeds maar oproep.

Gisteravond notabene nederlanders ontmoet in het hostel, rob en minke uit rotterdam, halverwege hun reis van drie maanden, waarvoor zij een mooiere manier van verslaglegging hebben gekozen dan ik (nouja, dit mailen voldoen toch ook best aardig), via hun 'waarbenjij.nu'- site. Bijzonder aardige mensen, heerlijk om nederlands te kunnen praten, en prachtige reisverhalen, zoals over hun veertien dagen in mongolie waar ze tot twee weken geleden waren in bar winterweer, met een begeleidende gids op rondtocht en elke avond overnachten op een andere particulier gastvrij adres. Ik merkte dat het mij heel goed deed om een paar uur zo gewoon te keuvelen, even geen nieuwe prikkels vanuit het onbekende, maar mijn eigen taal met mensen met wie ik bij voorbaat gewoonten en blik op de wereld deel.

Morgen nog een hele dag Shanghai, dat komt nu eenmaal zo uit. Ik had er ook voor kunnen kiezen om pas morgenavond aan te komen met de bus, maar dat leek me wat risicovol, stel dat er een busprobleem ontstaat, dan mis ik mijn vliegtuig zaterdagochtend. Bovendien vind ik het leuk nog wat in de stad rond te fietsen. Ik wil die grote toren nog wel in, er vanuit gaande dat ie weer open is na de voorzorg-sluiting na de aardbeving. En ik wil de confuciaanse tempel bekijken. Ik ben gedurende deze reis steeds meer geïntrigeerd geraakt door wat ik zie aan gedrag (en vermoed aan innerlijk leven) van de mensen hier, en ik heb mede op grond van het boek van Karel L. van der Leeuw dat ik bij me heb, sterk de indruk dat vooral het confucianisme de belangrijkste bron is voor denken en handelen van de mensen, sterker dan de twee andere medebepalende stromingen boeddhisme en tao.

Gister zag ik in deze stad een twaalftal jongeren staan, met een vuurrode banner met tekst, en borden met teksten en foto's. Hee, die protesteren ergens tegen, wat bijzonder!, dacht ik. Ik parkeerde mijn fiets en vroeg toen ze klaar waren met hun yell, aan een van hen of ie engels sprak (yes), en vervolgens waar het over ging.

Bleek inzamelingsactie voor de earthquake te zijn... niks geen protest ergens tegen, maar heel braaf voor het goede doel. Uiteraard gelijk gedoneerd, wat ze weer op de foto vastlegden, ze wilden nog mijn europese handtekening voor op een van hun borden, prima. Later zag ik in de stad nog meer van dergelijke groepjes. Op tv zie je ook voortdurend beelden van donerende mensen, is best een mooie methode om mensen tot geven aan te zetten. Op verschillende tv- zenders is voortdurende aandacht voor de ramp, en ook voor de heldhaftige rol van leger en politie bij de hulp, en veel beelden van de president die ook snel ter plaatse was. (En ik hoop dat mijn vlucht er geen hinder van ondervindt, na deze mail eens even nazoeken!). Tot ziens! Ik zie er ook wel weer naar uit om naar huis te gaan.....